Ca de Bou - Geneza Rasy.

Ca de Bou to rasa bardzo stara, utworzona w Średniowieczu. Był to okres krwawych podbojów i jednocześnie ożywionej wymiany handlowej. Na Majorkę docierały statki angielskie, a znudzeni postojami w portach marynarze wymyślali rozrywki.
Jedną z nich były walki psów. Anglicy przywozili swe buldogi, a miejscowi pasterze wystawiali Ca de Bestier - ponure, silne i zdecydowane na wszystko psy pastersko-obronne.
Majorczycy wpadli na pomysł, żeby skrzyżować ze sobą te dwie rasy, a póˇniej konsekwentnie - jak na owe czasy hodowali efekty tej krzyżówki. W międzyczasie wymyślono inną "rozrywkę" - walkę psów z bykami. Nowa rasa okazała się doskonała w tej roli, i tak powstała jej nazwa Ca de Bou - czyli pies na byki. Z czasem zaprzestano ich używania do walk psów, a wyspecjalizowano rasę do walk z bykami.
Corrida to "sport narodowy" Hiszpanów. Dobrzy torreadorzy są uważani za bohaterów, opowiada się o ich wyczynach, układa pieśni. Podobnie do rangi bohaterów urosły najlepiej walczące Ca de Bou. Na ich cześć tworzono poematy, po śmierci organizowano uroczyste pogrzeby, chowano z wszelkimi honorami, stawiono nagrobek. W religijnej Hiszpanii było to okazanie nie lada szacunku. Walki psów z bykami miały specjalne regulaminy i były podzielone na kilka kategorii. Ca de Bou musiały nauczyć się takiej walki by przy wadze własnej wynoszącej około 40 kg powalić na ziemię półtonowego byka.
Był na to tylko jeden sposób - uderzenie w głowę. Jeżeli to nie poskutkowało można było jeszcze rozpruć słabiznę. Brzmi to może makabrycznie, ale Ca de Bou walczyły o życie. Krwiożerczych Hiszpanów zadawalała tylko taka walka, z której żywy wychodził wyłącznie zwycięzca. Pod koniec XIX w. zakazano w Hiszpanii zarówno walk psów, jak i walk psów z bykami. Pasterze wrócili do swoich Ca de Bestiar, a Ca de Bou przestały być potrzebne. Na początku XX w. sprzedano do Puerto Rico ostatniego przedstawiciela dawnego Ca de Bou i rasa przestała istnieć. W latach 50- tych naszego stulecia grupa pasjonatów kynologicznych z Majorki podjęła się zadania odtworzenia rasy. Skupiono od chłopów psy, które w jakiś sposób przypominały Ca de Bou i rozpoczęto planową hodowlę, używając również wyjściowych ras (Buldog angielski i Ca de Bestiar) ich wysiłki doprowadziły do oficjalnego uznania rasy przez FCI w 1965 r. pod nazwą Perro de Presa Mallorquin, chociaż pogłowie psów było nieliczne, słabo wyrównane i bardzo odległe od wymagań FCI dotyczących rejestracji rasy. W latach 1965 - 90 niewiele się zmieniło. Po uznaniu rasy hiszpańscy hodowcy " spoczęli na laurach" a istnienie rasy stanęło znów pod znakiem zapytania. W 1990 rozpoczęłam starania o sprowadzenie Ca de Bou do Polski. Było to trudne zadanie, bo kynologia hiszpańska zupełnie nie wykazywała zainteresowania sprzedażą szczeniąt tej rasy, a raczej je utrudniała. W końcu w 1994 roku przyjechały do Polski prosto z Majorki Boira i Embat del Gor Blau. Były to jednocześnie pierwsze w historii rasy egzemplarze, które opuściły Hiszpanię. W rok póˇniej dołączyła do nich Lacky Lady des Dobs de la Loube. W dniu dzisiejszym są to już bardzo utytułowane psy, rodzice znakomitego, urodzonego w Polsce potomstwa. Psy te zdobyły wiele CACIB - ów, jednak nie mogły uzyskać tytułu Inter Championa, gdyż ich rodowody nie spełniały wymogów FCI. Natomiast ich urodzone w Polsce dzieci mają pełne trzypokoleniowe rodowody, a FALCOR DRAGON Osanna oraz jego miotowa siostra FANTYRELLA del CORTEZA Osanna zostały w 1999 roku pierwszymi na świecie INTERCHAMPIONAMI w tej rasie. W 1997 roku kynolodzy hiszpańscy sformułowali bardziej szczegółowy wzorzec rasy i zmienili jej nazwę. Perro de Presa Mallorquin znaczy Bojowy Pies z Majorki. Kiedy odtwarzano rasę nikt nie oczekiwał od tych psów bojowości, więc nazwa była chybiona, tym bardziej , że w oryginalnej starej nazwie wyspiarskiej - Ca de Bou - też nie ma słowa " bojowy". Tak więc, od 1997 roku oficjalna nazwa rasy, zaakceptowana przez FCI brzmi PERRO DOGO MALLORQUIN (Pies Dog z Majorki) lub Ca de Bou i tylko ona jest PRAWIDŁOWA.
Dobrze by było, gdyby fakt ten dotarł również do organizatorów wystaw w Polsce. Umieszczanie w katalogu wystawowym rasy Perro de Presa Mallorquin jest co najmniej nieporozumieniem, bo taka rasa już nie istnieje. Dzisiejsze Ca de Bou to psy średniego wzrostu ( 52- 58 cm, 35 - 40 kg), mocne, zwarte i doskonale umięśnione. Obecnie przeciwnikiem Ca de Bou bywa już tylko zły człowiek, jednak psy te nadal bronią się i atakują w dawny sposób : uderzają w twarz lub mierzą zębami w podbrzusze. Oczywiście zachowują się tak tylko w razie zagrożenia, bo z natury są bardzo zrównoważone, spokojne i przyjacielskie w stosunku do istot żywych. Mniejszych i słabszych od siebie chętnie otaczają opieką, dlatego są doskonałymi towarzyszami dzieci i psami domowymi. Bez problemów akceptują w swym stadzie psy innych ras i zwierzęta różnych gatunków np. koty, króliki czy ptaki. Mimo swojej przeszłości nie atakują dużych zwierząt kopytnych, a wręcz przeciwnie, chętnie zaprzyjaˇniają się np. końmi i chętnie towarzyszą w konnych przejażdżkach.
Mają krótką sierść z gęstym podszerstkiem, więc doskonale znoszą polski klimat o każdej porze roku. Chętnie bawią się na śniegu i z radością ciągną np. sanki. Są zdrowe i bardzo rzadko zapadają na tak częste u molosów choroby skóry, uszu czy oczu. Lubią biegać ale w domu zachowują się spokojnie. Szczekają tylko w razie " poważnej sytuacji". Są bezgranicznie oddane swemu stadu (rodzinie) i w jego obronie są gotowe na wszystko. W razie zagrożenia wielkość przeciwnika nie ma dla nich znaczenia. Łatwo i chętnie uczą się, dlatego mogą być z powodzeniem psami rodzinnymi. Mam nadzieję, że ta wspaniała rasa będzie znajdywała w Polsce coraz więcej zwolenników.

Standard FCI ................................................. Wrażenia ogóne:

Typowy mastiff, średniego wzrostu, mocny, silny, potężny, prostokątny w kształcie, z wyraźnym rozgraniczeniem cech płci, szczególnie patrząc na objętość głowy.

Temperament i charakter:

spokojny i bardzo odważny, jednak może być agresywny w stosunku do innych psów, szczególnie tej samej płci. Wychowany wśród ludzi jest bardzo towarzyski, a dla właściciela - wierny, oddany i wdzięczny. Pozostałość po myśliwskich przodkach przejawia się w wielkiej chęci do węszenia i biegania. Ze swoimi cechami jest najlepszym z możliwych obrońcą i strażnikiem. Uwaga: z pozoru nieco leniwy co wskazuje na wielką pewność siebie, w zagrożeniu wykazuje wielką determinację, nieustępliwość i szybkość działania, a przenikliwe spojrzenie zniechęca napastników.

Głowa:

Czaszka bardzo dużej objętości w stosunku do reszty ciała, mocna, szeroka, której obwód jest większy od wysokości psa w kłębie ( dotyczy samców).
Czoło szerokie, płaskie z wyraźnie zaznaczoną bruzdą czołową. Górna linia czaszki kufy są prawie równoległe, z nieznacznym wzniesieniem linii kufy w stronę czoła. Stop wyraźnie zaznaczony, widoczny w profilu. Od przodu czaszka bardzo mocna, z mięśniami szczękowymi silnie rozwiniętymi. Kufa zaczyna się od przełomu czołowego, jest szeroka, stożkowata, z profilu przypomina ścięty stożek, prosta, lekko wznosząca się w stronę czoła. Długość kufy stanowi nieco więcej niż 1/3 długości całej głowy (aż do końca potylicy).

Nos:

Nos czarny, szeroki, linia pionowa między otworami nosowymi wyraźnie zaznaczona. Wargi niezbyt obfite, ale przy zamkniętym pysku - górne całkowicie przykrywają dolne. Ich brzeg jest czarny, reszta czerwona. Kilka zmarszczek może pojawić się na policzku i na czole, w czasie wzmożonej uwagi psa,ogólnie można jednak przyjąć, żęe głowa jest raczej pozbawiona zmarszczek.

Uzębienie:

Mocne, siekacze w jednej linii, kły wyraźnie oddzielone, duże i silne, pożądane uzębienie kompletne (brak do dwóch premolarów nie jest wadą), białe i mocne, pożądany przodozgryz, jednak nie większy niż 1 cm. Zęby nie mogą być widoczne przy zamkniętym pysku.

Oczy:

Duże, wyraźne, owalne, lekko skośne, szeroko otwarte, w ciemnym kolorze, nie pozwalające zobaczyć spojówki ani białka oczu usytuowanego w dole, znacznie oddalone jedno od drugiego.

Uczy:

Krótkie raczej cienkie, przeniesione ku tyłowi i podniesione, ukazujące kanał uszny, noszone w typie " róży", usytuowane wysoko i dość daleko od oczu.

Szyja:

Niezbyt długa, bardzo mocna i gruba, ma średnicę głowy i stanowi prawie przedłużenie kłębu. Występuje nieduże podgardle.

Tułów:

Klatka piersiowa cylindryczna, bardzo głęboka, sięgająca za łokieć, szeroka, z przedpiersiem, kłon wyraźnie zaznaczony, grzbiet krótki, szeroki, w lędźwiach nieco węższy, w stronę zadu tworzący wyraźny łuk.
Zad o 1- 2 cm wyższy niż kłąb, brzuch wciągnięty.

Ogon:

Usytuowany nisko, bardzo gruby u nasady, zwężający się w kierunku zakończenia, sięgający nie dalej niż do stawu skokowego, zakończony koniuszkiem.W stanie spoczynku opada swobodnie, w czasie akcji wygięty kablakowato.

Kończyny:

Przednie - łopatka względnie krótka, lekko ukośna, mało wystająca, kości ramieniowe proste, pionowe, szeroko rozstawione, przedramię bardzo rozwinięte i umięśnione, kości duże, proste, bez wygięć. Kończyny przednie krótsze od tylnych, łokcie odstawione na skutek obszerności klatki piersiowej, lecz nie wystające na zewnątrz. Pazury duże, wyraźnie wyodrębnione, łapa zwarta, lekko zaokrąglona.
Tylne : umięśnione, dłuższe od przednich, lecz stosunkowo krótkie, z powodu spionowania w stanie kolanowym, podudzie krótkie, proste i silne, udo długie, stawy płaskie. W razie obecności ostróg zaleca się ich amputację (dot. psów urodzonych po 1.05.97).
Łapy tylne silne, z palcami nieco dłuższymi niż w łapach przednich, owalnie zakończone.

Ruch:

Głownie kłus, który powinien być wydajny i sprężysty, chociaż stęp i galop też powinien być brany pod uwagę w charakterystyce.

Skóra:

Dobrze przylegająca do ciała, z wyjątkiem szyi, gdzie powinno być małe podgardle.

Sierść:

Krótka, szorstka w dotyku, z gęstym podszerstkiem.

Maść:

Pręgowana, żółta, płowa, czarna , dopuszczalne białe znaczenia na piersi, glowie, łapach, im mniej tym lepiej [ nie więcej niż 30 % powierzchni ciała ], dopuszczalna czarna maska.

Wymiary:

Wzrost: pies 55 - 58 cm, suka 52-55
Waga: pies 35 - 38 kg, suka 30 - 34 kg
Wymiary typowego psa:
waga 36 kg
wysokość w kłębie 56 cm
wysokość w zadzie 58 cm
obw. kl.piers. 78 cm
obw. gł 59,5 cm
długość od nosa do nasady ogona 73 cm
długość od nosa do potylicy 22 cm
długość kufy 8 cm

Wady dyskwalifikujące:

- Obcięte uszy lub ogon,
- łaty różnego koloru,
- więcej niż 30 % białego,
- oczy w różnym kolorze i rażąco jasne
- tyłozgryz

Wady poważne:

- psy, których wzrost i waga nie odpowiada średniej
- przodozgryz większy niż 1 cm
- ogon w typie buldoga
- uszy duże, ciężkie, opadające na policzki i uszy stojące od podstawy
- zgryz krzyżowy
- brak więcej niż dwóch premolarów
- inne wady, które w zależności od ich wagi powodują odbiegnięcie od wzorca, a w szczególności wysokonożność i płytka klatka piersiowa.

CA de BOU - OPIS RASY:

Ca de Bou to pies z II grupy FCI, zaliczany do tzw."molosów". Jako jedyny z tej kategorii jest psem średniego wzrostu (55-58 pies, 52-55 suka). Mimo niezbyt dużego wzrostu osiąga sporą wagę (38-45 kg), a to dlatego, że charakteryzuje się mocną budową ciała. W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że z wyglądu przypomina nieco "miniaturę" mastifa angielskiego.

kk Charakterystyczne cechy jego budowy to:- duża kkgłowa (obwód głowy psa -samca - powinien być kkwiększy od wysokości w kłębie) - głęboka kk(sięgająca za łokieć ) i szeroka klatka piersiowa - kkszeroka, gruba, niezbyt długa szyja- grzbiet krótki, khhhhhhhkzwarty, lędzwie zaokrąglone- ogon niezbyt długi (do stawu skokowego), sierpowo zagięty w ruchu - łapy proste równoległe do siebie- kończyny tylnie raczej stromo ustawione- ruch swobodny, z średnim wykrokiem- sierść krótka o gęstym podszerstku - maść isabel, wszystkie odcienie żółci, brązu i szarości, pręgowana, ilość koloru białego- nie więcej niż 30%- nos zawsze czarny, powieki wybarwione- pożądany przodozgryz, jednak nie większy niż 1 cm. 

Charakter:

Ca de Bou to pies towarzysząco-obrończy, to znaczy, że doskonale sprawdza się jako pies familijny - jest pogodny, wesoły i niezmordowany w zabawie z dziećmi. Jednocześnie, w razie zagrożenia staje się nieustraszonym obrońcą i stróżem. Lubi ruch, chętnie towarzyszy w konnych czy rowerowych przejażdżkach ale w domu zachowuje się spokojnie. Nie jest hałaśliwy, informuje obcych o swej obecności tylko, gdy właścicieli nie ma w domu lub gdy śpią. Bardzo dobrze znosi polski klimat.Upały nie stanowią zagrożenia dla jego życia a mróz, nawet duży, jest również dobrze tolerowany.

kkPsy te chętnie biorą udział w róznego kkrodzaju zabawach i zajęciach i kkzajęciach z ludzmi: - są bardzo silne i kkchętnie ciągną np. sanki czy wózek - kkłatwo i z zapałem "zdobywają wiedzę" kk(wszystkie moje "majorki" zdały kkkkkkkkkkkkkkkkkkkkk kegzaminy na Psa Towarzyszącego z oceną doskonałą)- dobrze tropią, z radością uczą się różnych sztuczek - w stosunku do dzieci są bardzo wyrozumiałe, cierpliwe i chętne do zabawy.

CHCESZ PSA RODZINNEGO, KTÓRY POTRAFI OBRONIĆ - POLECAM CA DE BOU!